Jedan od najvećih preletača i kako se u narodu kaže „jajara“ u okviru crvene komunističke organizacije je svakako komunista dr Ivan Ribar, otac čuvenog Iva „Lole“ po kome se dan danas iz nama neznanog razloga zovu mnoge ulice, ustanove, škole itd.
Kao Srbina rođenog kod Karlovca, Hrvati u Zagrebu ga kao političkog delatnika mobilišu 1914. u austrougarsku vojsku. Iako su Austrijanci zbog masovnih primera dezerterstva etničke Srbe slali što dalje od balkanskog fronta, mladog i već politički aktivnog Ivana nisu morali…
Pošto je odavno pokazao svoju lojalnost Austrougarskoj, pa je kao rezervni poručnik 78. pukovnije 13. pešačke brigade, u okviru Šeste austrougarske armije, pod komandom Oskara Poćoreka, rado jurišao na srpsku vojsku na Ceru i Drini.
Tek nakon propasti druge austrougarske ofanzive na Srbiju, Austrijanci ga šalju na Istočni front, sa kog se vraća u Zagreb 1915., gde je bio zastupnik austrougarskog Hrvatskog sabora do kraja rata. U međuvremenu je oženio Hrvaticu i decu krstio u rimokatoličkoj veri.
Nakon Prvog svetskog rata, postaje vatreni „Srbin“, prelazi u Beograd i učestvuje u osnivanju Demokratske stranke u kojoj je bio potpredsednik.
U Beogradu je bio upamćen po svom čuvenom pohvalnom govoru iz 1921. godine u Skupštini nakon smrti Kralja Petra I Karađorđevića.
Veću hvalu nijedan srpski kralj nije dobio od one koju je dr Ivan Ribar spevao. Tražio je da se uz ime kralja Petra I zvanično doda epitet „Veliki Oslobodilac„. A taj čuveni govor završio je sa: „Neka živi njegovo veličanstvo Kralj Aleksandar Karađorđević“.
Nakon ubistva u Skupštini i zahvaljujući uticaju sinova Iva Lole i Jurice koji su postali komunisti, polako preleće na komunističku stranu, branivši komunističke teroriste kao advokat u sudskim procesima.
Posredstvom sina Lole, koji je bio sekretar SKOJ-a, 1941., pred rat upoznaje generalnog sekretara KPJ Tita i od tada mu stoji u potpunosti na raspolaganju, do kraja pogazivši vernost Demokratskoj stranci koju je osnovao i hvalospeve Karađorđevićima. Ipak je privrženost Hrvatima, komunizmu i kolegi austrougarskom kaplaru bila presudna.
U ratu predsedava zločinačkim komunističkim zasedanjima AVNOJ-a u Bihaću i Jajcu. Kao predsedavajući Drugog zasedanja bio je registrovan kao Srbin, iako je na Prvom zasedanju u Bihaću bio registrovan kao Hrvat, samo kako bi prikrio činjenicu da srpski narod nema zastupnike.
Na Drugom zasedanju AVNOJ-a, bilo je najmanje delegata etničkih Srba. Drugi narodi (najviše Hrvati, Slovenci i Albanci) imali su svoja „antifašistička veća“, dok lično Tito uz pomoć dr Ivana Ribara nije dozvolio Srbima da formiraju takvo „veće“. Zašto?
Umesto takvog „veća“ Srbe su na pomenutom zasedanju predstavljali komunistički funkcioneri koje je izabrao lično Tito, poput deklarisanog Hrvata Ivana Ribara. Zato i ne čudi kako je doneta odluka da skoro polovina Srba ostane izvan Srbije i da se na Srbiju nakače dve pokrajine.
Na kraju, dr Ivan Ribar je bio taj koji je 8. marta 1947. potpisao nelegalni „Ukaz o oduzimanju državljanstva i imovine porodici Karađorđević“, čime su Karađorđevići zvanično postali neprijatelji broj 1 komunističkog diktatorskog režima.
Taj ukaz je izdao lično nekadašnji najveći hvalitelj Karađorđevića, a tadašnji predsednik Predsedništva FNR Jugoslavije i lični prijatelj Josipa Broza Tita, dr Ivan Ribar, a njeno sprovođenje je povereno tadašnjoj Vladi FNRJ čiji je predsednik bio sam Tito.
