Dana 28. decembra 1992. godine, u zoru, pripadnici 2. bataljona 7. zeničke brigade Trećeg korpusa tzv ArBiH među kojima je bio i veliki broj inostranih mudžahedina probijaju liniju fronta kod Ilijaša i upadaju u nebranjeno srpsko selo Donja Bioča gdje čine strašne zločine. Po ulasku u selo ubijaju i ranjavaju nekoliko srpskih civila.
Paleći selo trojica mudžahedina ulaze u kuću u kojoj je Rada Dragičević živjela sa tetkom i djecom. Njenu kćerku Mirjanu Dragičević koja je imala samo devet godina su prvo silovali pa ubili, dok su Radu izrešetali pa ostavili, misleći da je mrtva. Sina Janka koji je tada imao deset godina na svu sreću nisu vidjeli, jer se sakrio ispod kreveta.
Isti dan u selo Donju Bioču ušli su borci Vojske Republike Srpske koji su razbili jedinice tzv ArBiH, pa je Rada Dragičević prebačena u Beograd na VMA na operaciju. Nakon šest mjeseci liječenja vraća se u rodnu kuću koju napušta nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma, odnosno egzodusa sarajevskih Srba sa teritorija koje su pripale federaciji BiH.
Mirjanu Dragičević su sahranili djed i baba na crkvenom groblju u Ilijašu. Na zahtjev majke Rade posmrtni ostaci su 5. septembra 2012. godine prebačeni na groblje u Sokolcu, u sklopu memorijalnog kompleksa Vojničkog groblja Mali Zejtinlik.
Ovaj zločin nikad niko nije procesuirao, ni „tužilaštvo BiH“, ni „Haški tribunal“, iako je Centar javne bezbjednosti Istočno Sarajevo još 2005. godine podnijelo izvještaj protiv 11 lica koja su učestvovala ili komandovala u napadu na Donju Bioču.
Ubistvo i silovanje devetogodišnje Mirjane Dragičević je jedan od prvih ratnih zločina koji su mudžahedini počinili tokom rata u tadašnjoj BiH. Prema izvještajima MUP-a Republike Srpske tih zločina je bilo i na području oko Konjica, u srednjoj Bosni, a najviše u Vozući gdje su mudžahedini pokazivali ekstremni sadizam prema zarobljenicima. Do dan danas nijedan ovakav slučaj nije procesuiran.
SMRT SE POBJEĐUJE NADOM, VJEROM, LjUBAVLjU, ALI I PAMĆENjEM!
DA SE NE ZABORAVI!
Pripremio M. Božić
