Danas se obeležava se 105-godišnjica prisajedinjenja Vojvodine Srbiji, sećanje na 25.novembar 1918., kada je u Novom Sadu održana Velika narodna skupština Srba, Bunjevaca i ostalih Slovena u Banatu, Bačkoj i Baranji, na kojoj je proglašeno prisajedinjenje vojvođanske oblasti Kraljevini Srbiji.
Na Skupštini je učestvovalo 757 poslanika i stigli su iz 211 opština Bačke, Banata i Baranje.
Osim Srba, na Skupštini je bilo i nešto više predstavnika Bunjevaca, Slovaka i Rusina, a bilo je i nekoliko žena. Ključna odluka sa najvećom političkom težinom je svakako ona koja glasi:
„Priključujemo se Kraljevini Srbiji koja svojim dosadanjim radom i razvitkom ujemčava slobodu, ravnopravnost, napredak u svakom pravcu ne samo nama, nego i svim slovenskim, pa i neslovenskim narodima, koji sa nama zajedno žive.„
Pošto je Srpska vojska sredinom septembra 1918. probila Solunski front usledio je brzi prodor srpskih i savezničkih trupa na sever pre svega s ciljem oslobođenja Srbije, a takođe i zemalja nastanjenih Srbima i drugim Južnim Slovenima na prostoru dotadašnje Austrougarske, u skladu s ranije proklamovanim ratnim ciljevima.
Nakon teškog poraza i raspada Solunskog fronta predstavnici Bugarske potpisali primirje 29. septembra, počev od sutrašnjeg dana sledila je kapitulacija Austrougarske 4. novembra.
Srpska vojska trijumfalno je oslobodila Beograd 1. novembra 1918. Pančevo je oslobođeno 8. novembra, 17. današnji Zrenjanin (tada Bečkerek, od 1935 Petrovgrad, po kralju Petru I Oslobodiocu) i Kikinda. Novi Sad je oslobođen 9. novembra, Sombor i Subotica 13. U Somboru je prethodno osnovano Narodno veće Srba i Bunjevaca, a u Subotici Bunjevačko-srpski narodni odbor. Baranju je srpska vojska oslobodila 14. novembra. Tek nakon Drugog svetskog rata Baranja je izdvojena iz Vojvodine, odnosno Srbije, i pripojena Hrvatskoj u čijem sastavu nikada ranije nije bila.
Donete su pritom i odluke o obrazovanju privremenih organa uprave. Na čelo Narodne uprave za Banat, Bačku i Baranju, u svojstvu vlade, izabran je dr Joca Lalošević. Na čelno mesto Velikog narodnog saveta, odnosno Skupštine, izbran je Slavko Miletić.
Tadašnju Skupštinu je kao najstariji poslanik otvorio prota Jovan Hranilović (sveštenik, pesnik, žurnalista). Zasedanje Skupštine vodio je dr Ignjat Pavlas, advokat, poznati srpski nacionalni radnik. Osim Pavlasa najistaknutiju ulogu imao je Jaša Tomić.
Jaša Tomić naglasio je tada: „Mi najpre treba da obučemo srpsku košulju, jer nam je bliža, a tek onda da se zaodenemo jugoslovenskim ogrtačem. Srbija ovenčana slavom iz balkanskih i Prvog svetskog rata i nepriznata Država Slovenaca, Hrvata i Srba skrpljena od delova Austrougarske nikako ne mogu biti ravnopravi činioci ujedinjenja. Od srca ćemo u Jugoslaviju, ali naš put tamo vodi samo preko Beograda. Ako ne nađemo u Jugoslaviji Srbiju i Crnu Goru nemamo u Jugoslaviji drugo tražiti!“, najupečatljiviji su delovi su Tomićevog govora sa tadašnje Skupštine.
Nema nikakve dileme da su odluke Velike narodne skupštine u Novom Sadu, od 25. novembra 1918. godine, bile plod vekovnih težnji Srba sa prostora Vojvodine za oslobođenjem i priključenjem Srbiji. Ukidanje Vojvodine obrazovane 1848. na Majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima, koju je bečki dvor ukinuo 1861. (Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat) tamošnji Srbi nikada nisu prihvatli. Postojalo je isto tako sećanje na davnašnje privilegije koje je Srbima darovao bečki dvor još krajem 17. veka. Usledilo je 1. decembra 1918. u Beogradu, proglašenje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, čime su ciljevi oslobođenja i ujedinjenja, kako se tada verovalo, ostvareni.
Srem se prisajedinio Srbiji dan ranije, 24.novembra.
